Για πολλά χρόνια ως γιατρός λειτουργούσα πάνω σε εσφαλμένες θέσεις. Πέρασα 12 χρόνια εκπαίδευσης για να γίνω γιατρός, έτσι ώστε να γνωρίζω περισσότερα για τα σώματα των ασθενών μου απ’ ότι οι ίδιοι.

Οι γιατροί είναι οι ειδικοί όσον αφορά στη λειτουργία σώματος, έτσι δεν είναι; Είχα εκπαιδευτεί με την αρχή ότι οι ασθενείς έρχονται σε μας τους γιατρούς επειδή κάτι «έχει χαλάσει στο σώμα τους» και υποτίθεται, ότι εμείς γνωρίζουμε πώς να τους το «διορθώσουμε».

Μεγαλώνοντας με έναν πατέρα γιατρό, νόμιζα ότι μόνο οι γιατροί μπορούν να θεραπεύουν τους αρρώστους. Δεν πίστευα φυσικά ότι θα μπορούσαν να θεραπεύσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Ως φοιτήτρια της ιατρικής και αργότερα ως ειδικευόμενη, πίστευα ότι ήταν δική μου ευθύνη να διαγνώσω τι ήταν λάθος στο σώμα ενός ατόμου και να συστήσω την κατάλληλη θεραπεία.

Αν ο ασθενής θεραπευόταν, τα είχα καταφέρει. Αν δεν θεραπευόταν, κατηγορούσα τον εαυτό μου. Ως εν ενεργεία γιατρός ένιωσα το βάρος της δουλειάς μου- έπρεπε να κάνω τις σωστές εκτιμήσεις, τις σωστές διαγνώσεις, να δίνω τις κατάλληλες θεραπείες χωρίς ποτέ να κάνω λάθος.

Εκτός από το να ελπίζω ότι οι ασθενείς μου θα συμμετείχαν στην διαδικασία κάνοντας και κάποιες αλλαγές στον τρόπο ζωής τους, όπως διακοπή του καπνίσματος, περισσότερη άσκηση, καλύτερη διατροφή, δεν περίμενα και πολλά από αυτούς.

Σίγουρα δεν περίμενα να θεραπεύσουν το σώμα τους. Αναμφισβήτητα για το συγκεκριμένο θέμα ήμουν εγώ εκεί! Όμως πρόσφατα μου ήρθε μια υποψία ότι μπορεί να τα έχω καταλάβει όλα λάθος… Στο κάτω-κάτω σκεφτόμουν, ποιός γνωρίζει το σώμα του ασθενούς καλύτερα από τον ίδιο τον ασθενή;

Αν και οι γιατροί μπορεί να γνωρίζουν καλύτερα τα ονόματα των αρτηριών στο χέρι ή τους μυς του ποδιού, σε ορισμένες περιπτώσεις , ιδίως σε εκείνες που σχετίζονται με το στρες, ο ασθενής είναι πραγματικά ο καλύτερος κριτής και μπορεί να κάνει την σωστή διάγνωση!

Ίσως, αντί να πιστεύουμε εμείς οι γιατροί ότι ξέρουμε τί είναι καλύτερο για το σώμα, οι ασθενείς θα πρέπει να κάνουν την διάγνωση των αιτίων των ασθενειών τους και θα πρέπει επίσης να γράφουν τις δικές τους συνταγές για το τί πρέπει να αλλάξει στη ζωή τους. Κάλεσα μερικούς από τους ασθενείς μου να γράψουν αυτό που αποκαλώ «συνταγή για τον εαυτό τους».

Αν χρειάζονταν αντιβιοτικά, τους έδινα την συνταγή. Αν χρειάζονταν μια μαστογραφία, την έγραφα. Αλλά από τη στιγμή που θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τις εργαστηριακές εξετάσεις, τα φάρμακα και τις διαδικασίες που ως ασθενείς μπορεί να χρειαστούν, τους κάλεσα να αναλάβουν να οδηγήσουν τη διαδικασία θεραπείας τους ένα βήμα πιο βαθιά.

 Ήθελα να τους αφήσω να φροντίσουν μόνοι τον εαυτό τους, ενώ θα τους έγραφα την συνταγή. Πολλοί ήταν ενθουσιασμένοι με την ιδέα της σύμπραξης τους στην φροντίδα της υγείας τους, αλλά μερικοί εξέφρασαν επιφυλάξεις ή αισθάνθηκαν φόβο και ανασφάλεια. Φυσικά, οι ασθενείς μου ήθελαν κατεύθυνση και υποστήριξη από μένα, όμως ανέλαβαν τη διαδικασία της διάγνωσης και της συνταγογράφησης για τον εαυτό τους.

Βεβαίως ως γιατρός, πιστεύω ότι είναι δουλειά μου να συστήσω τις κατάλληλες διαγνωστικές εξετάσεις και να εκπαιδεύσω τους ασθενείς σχετικά με τις διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές. Ο Herbert Benson προωθεί την ιδέα για το τι ο ίδιος αποκαλεί «ο τρίποδας» της θεραπείας. Ένα σκέλος του τρίποδα είναι η φαρμακευτική αγωγή, ένα δεύτερο σκέλος είναι η χειρουργική επέμβαση και άλλες ιατρικές διαδικασίες, και το τρίτο σκέλος είναι η φροντίδα του εαυτού, η αυτοθεραπεία.

Το όραμά του είναι ότι μια μέρα η σύγχρονη ιατρική θα εκτιμήσει το ίδιο και τα τρία σκέλη θεραπείας, και θα ενθαρρύνει τους ασθενείς να παίξουν ζωτικό ρόλο στη φροντίδα της υγείας τους. Προτείνει ότι η θεραπεία μέσω της φροντίδας του εαυτού θα έλυνε 60 έως 90 τοις εκατό των προβλημάτων που φέρνουν τους ανθρώπους στους γιατρούς, ενώ τα άλλα δύο σκέλη του τρίποδα θα ολοκλήρωναν την περίθαλψη και την υγεία.

Μετά από ό,τι έχω μάθει στη διαδικασία της έρευνας και της συγγραφής του βιβλίου μου Ο Νους Πάνω από την Ιατρική, θα πάω ακόμα πιο μακριά, και την ιδέα του Benson θα την επεκτείνω ακόμη ένα βήμα παραπέρα. Θα έλεγα ότι στα φάρμακα και στις χειρουργικές επεμβάσεις δεν θα έπρεπε καν να δοθούν τα δύο ολόκληρα σκέλη του συνόλου-τρίποδα για την υγεία.

Θα έλεγα ότι η φροντίδα του εαυτού ή όπως την αποκαλούν, η «ριζική αυτοίαση» θα πρέπει να φέρει πολύ περισσότερο από το ένα τρίτο του βάρους της συνολικής θεραπείας. Στο σημερινό μας σύστημα, στην αυτοίαση αφιερώνεται το πιο ελάχιστο μέρος, και αν ποτέ συζητηθεί, είναι μόνο μια σύντομη αναφορά, μετά τα φάρμακα που έχουν συνταγογραφηθεί και τις χειρουργικές επεμβάσεις που έχουν αποφασιστεί.

Επίσης, η αυτοΐαση που μπορεί να συζητηθεί από κάποιους γιατρούς, συχνά δεν φτάνει να αντιμετωπίσει τα πολλά θέματα και τους παράγοντες που έχουν συμβάλλει στην ασθένεια. Αν και η θρεπτική τροφή είναι φάρμακο, η άσκηση είναι ζωτικής σημασίας, ο καπνός, το αλκοόλ και τα παράνομα ναρκωτικά μπορεί να είναι δηλητήρια, και η λήψη βιταμινών γεμίζει το σώμα σας με ό, τι χρειάζεται για να διορθωθεί το πρόβλημα, αυτές οι μορφές αυτοίασης δεν είναι αρκετές για να αντισταθμίσουν τις επιπτώσεις των επαναλαμβανόμενων επεισοδίων στρες.

Αν είστε μόνοι, είστε κολλημένοι σε μια τοξική σχέση, είστε γεμάτοι αγανάκτηση για τους ανθρώπους που σας έχουν πληγώσει, έχετε σοβαρά προβλήματα με το σύντροφό σας, πουλάτε την ψυχή σας στην εργασία, ή αισθάνεστε πνευματικά πτωχευμένοι ή στερημένοι, τότε κανένα λαχανικό, καμία επίσκεψη στο γυμναστήριο, κανένα πρόγραμμα 12 βημάτων και καμία βιταμίνη δεν πρόκειται να το ανακόψει αυτό.

Η ριζική αυτοΐαση περιλαμβάνει επίσης κι άλλα πολλά πράγματα, όπως τον καθορισμό των ορίων σας, το να ζήτε σύμφωνα με την αλήθεια σας, να περιβάλλετε τον εαυτό σας με αγάπη και αίσθηση σύνδεσης, να περνάτε χρόνο κάνοντας αυτό που αγαπάτε. Χρειάζεται ριζική αυτοΐαση όχι μόνο στις συνήθειες της υγείας σας , αλλά και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής σας.

Ήρθε η ώρα για μια σοβαρή αλλαγή προτύπων ζωής, με τους γιατρούς να παίζουν το ρόλο των εκπαιδευτικών περισσότερο, βοηθώντας τους ασθενείς να βελτιστοποιήσουν όλα όσα έχει να προσφέρει η δυτική ιατρική, ενημερώνοντας σχετικά με τη διατροφή, την άσκηση, και άλλες προληπτικές στρατηγικές για την υγεία, ενώ παράλληλα θα καλύπτουν θέματα τρόπου ζωής που συμβάλλουν στην πρόκληση προβλημάτων υγείας όπως η μοναξιά, το άγχος της εργασίας, οι οικονομικές ανησυχίες και η απαισιοδοξία.

Είναι επίσης ευθύνη των παρόχων υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης να εκπαιδεύσουν και να ενθαρρύνουν τους ασθενείς να κάνουν επιλογές τρόπων ζωής που βελτιώνουν την υγεία, όπως π.χ. διαλογισμό και άλλες πνευματικές πρακτικές, δημιουργική έκφραση, έρωτα και διάφορες υγιείς κοινωνικές δραστηριότητες.

Όταν εμείς οι γιατροί κάνουμε το καλύτερο για να διαγνώσουμε, να ενημερώσουμε και να δώσουμε τυχόν συμβατικές θεραπείες ιατρικής, και οι ασθενείς επιλέξουν οι ίδιοι τί θέλουν, ίσως πρέπει να καθίσουμε στο πίσω κάθισμα και να αφήσουμε τον ασθενή στη θέση του οδηγού, με το γιατρό να είναι περισσότερο ένας έμπιστος σύμβουλος παρά το αφεντικό στο σώμα του άλλου.

Μετάφραση: Στέλλα Δρακοπούλου για την “Εναλλακτική Δράση”.